Тұрсынбек Кешубай: Ақ қоржын (әңгіме)

27.09.2020, 11:28 oinet.kz

Мамыр айының шүлен шуағы адырлы жазыққа теп-тегіс жайылып тұр. Аспанда шүйкедей бұлт жоқ. Шет-шегі бұлдырап, сағымданып жатқан ақ дала тым-тырыс. Көктемнің желі де дәл бүгін байыз тапқан. Пыр етіп ұшып, бұта-бүргеннің басына қонып, әсем ырғағына салып та қоятын дала торғайларының үні де тылсым тыныштықты айтарлықтай бұзып тұрған жоқ. Мұнар басып мүлгіген дала, сағымданып көзді алдайды. Жусанды жазықты тілімдеп, жосылып жатқан күре жолдың бойымен желе жортып келе жатқан жүргінші де үнсіз табиғат үшін тым елеусіз сияқты. Ол да жалпақ далаға жар салып: «мені көрдіңдер ме, даланың еркесі, тірліктің серкесі – «адам» пендесі мен боламын?!», – дегісі жоқ. Астындағы арба торының тағалы тұяғы шақұр-